To zdaje się ostatnia książka pana Giżyckiego jaką napisał za życia. To opowieść o wyprawie z Chartumu do kameruńskiej dżungli, na wschód od Jaounde, gdzie cywilizacja kończy się zaraz za miastem Abong-Mbang. Później jest już tylko las równikowy pełen niebezpieczeństw i rozmaitych zwierząt. Barwnie opisana eskapada łowiecka, gdzie dwójka nastoletnich dzieci wraz z dorosłymi, przewodnikami i innymi pomocnikami wędruje po dżungli w poszukiwaniu zwierzyny, którą chcą schwytać żywą, aby przetransportować do Sudanu. Dzisiaj pewnie nikt by nie pochwalał łapania czy zabijania zagrożonych gatunków, ale mówimy o początku lat 80-tych, kiedy to w kameruńskich lasach było nieco więcej zwierząt. Jakby nie patrzeć książę czyta się jak przygodową opowieść – jednym tchem. Dla mnie to świetna lektura, zwłaszcza w tym momencie, kiedy kilka dni temu wróciłem z lasów północnego Konga i Gabonu. Polecam. Cytaty: “Pigmeje z puszcz Kamerunu są chyba najbardziej dobrodusznym ludkiem na świecie. Karmi ich puszcza, produkty rolne otrzymują przez handel zamienny od Murzynów osiadłych, są pogodni, a wieczorami tańczą do upadłego i radują się całym sercem”. “Kiedy Niemcy przegrali pierwszą wojnę światową, stracili swoje kolonie, a między innymi także Kamerun. Na ich miejsce przyszli Francuzi i Anglicy i podzielili kraj między siebie”. “Bamum zamieszkują ziemie w zachodnim Kamerunie, ze stolicą Fumban. W dawnych czasach byli chyba jeszcze bardziej wojowniczym plemieniem niż Ba-Wute, siali też postrach między sąsiednimi ludami, napadając na nich mordując, zabierając do niewoli. Stworzyli największe chyba i najlepiej zorganizowane państwo na ziemiach dawnego Kamerunu, a przy tym ludne i bogate i mądrze rządzone przez swego władcę, sułtana. Stolica państwa, Fumban, była niezdobytą dla wrogów twierdzą. Otaczał ją wysoki mur, na zewnątrz którego znajdowały się trzy rzędy głębokich i szerokich fos, a dalej spora przestrzeń porośnięta wysoką trawą maskującą wilcze doły”. “Bamum (dzisiaj – przypis autora) budują oryginalne kwadratowe chaty z wysokimi kopulastymi dachami, pokrytymi grubą warstwą trawy. Ich wsie odznaczają się szczególną czystością. Ziemię uprawiają prymitywnymi narzędziami, pamiętającymi chyba jeszcze czasy staroegipskie. Na polach uwijają się kobiety, których jedynym strojem jest przepaska na biodrach i naszyjnik z różnokolorowych koralików”.