Seria obejmuje najważniejsze utwory z klasyki literatury polskiej. Wybór, jakiego dokonaliśmy, przypomni najlepsze historie, najciekawszych bohaterów i wiersze, które weszły do kanonu czytelniczego. Cyprian Norwid (1821-1883), poeta, dramatopisarz, prozaik, malarz, rzeźbiarz. Jeden z najoryginalniejszych i najwszechstronniejszych twórców polskich. Kształcił się w Warszawie, po ukończeniu gimnazjum rozpoczął naukę w szkole malarskiej. W 1842 roku wyjechał za granicę. Przebywał w Niemczech, we Florencji, gdzie studiował rzeźbę, w Rzymie, a ostatecznie osiadł w Paryżu. W latach 1853-1854 mieszkał w Nowym Jorku, a następnie osiadł w Paryżu. Z powodu ubóstwa i choroby zamieszkał w podparyskim Zakładzie św. Kazimierza. Został pochowany na cmentarzu w Ivry, a następnie przeniesiony do grobu zbiorowego w Montmorency. Norwid pisał utwory liryczne, prozatorskie, m.in. Czarne kwiaty (1856), Bransoletka (1858), cykl prelekcji O Juliuszu Słowackim (wyd. 1861), traktat poetycki Rzecz o wolności słowa (1869), eseje filozoficzne Milczenie (1882), poematy Promethidion (1851), Quidam (1855-1857), Assunta (1870), dramaty historyczne Kleopatra (1870-1878) i współczesne Pierścień wielkiej damy (1872). Norwid po debiucie w 1840 roku został okrzyknięty największym talentem poetyckim młodego pokolenia. Wkrótce jednak stracił popularność, a jego twórczość została uznana za dziwną i trudną. W swoich utworach kładł nacisk na etykę i kult pracy. Jego wiersze, zawarte głównie w zbiorze Vade-mecum (wyd. całości 1947), były nowatorskie formalnie i ideowo, pozostając zjawiskiem wyjątkowym zarówno na tle romantyzmu, jak i literatury polskiej.