SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Targówek m.st. Warszawy

568547

Książka

W koszyku

oceń

Spokój doskonały / Amos Oz ; z hebr. przeł. Magdalena Sommer. - Warszawa : Świat Książki, 2010. - 494, [2] s. ; 20 cm.

(Mistrzowie Prozy)

Autor

Oz Amos (1939- ). Sommer Magdalena.

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura hebrajska

Gatunek

Powieść

Tytuł serii: Mistrzowie Prozy

Jest rok 1965. Jonatan Lipszyc, rozczarowany egzystencją w kibucu i swym małżeństwem, postanawia opuścić rodzinną wieś. W tym samym czasie przybywa tu Azaria Gitlin, młody człowiek, pragnący żyć w gromadzie i pracować dla dobra ogółu. Gdy Jonatan ucieka, Azaria pozostaje z jego żoną. Co zrobi wstrząśnięta społeczność?Niepokojąca historia dziwnej przyjaźni i miłości na tle świetnie oddanej codzienności życia w kibucu oraz realiów osobliwego izraelskiego państwa. Ponadczasowe refleksje o ludzkiej potrzebie wolności i porządku świata. Opis ze strony: www.swiatksiazki.pl

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

W37 (Smoleńska 94)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 hebr. (1 egz.)

W64 (Radzymińska 121)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 hebr. (1 egz.)

W72 (Suwalska 11)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 hebr. (1 egz.)

Strefa uwag:

Tyt. oryg.: A perfect peace

Recenzje:

Cichy bohater Wyjeżdżając na wakacje, z pewnym wahaniem włożyłam do walizki powieść Amosa Oza, szukałam raczej rozrywki, niż ambitnej literatury. Zapomniałam już, za co dawno temu pokochałam tego pisarza. Jedną z najwspanialszych cech jego historii jest to, że wydają się być absolutnie autentyczne, przez co niesłychanie angażują uwagę czytelnika. Nie wiem, na czym polega mistrzostwo Oza, być może na płynnych zmianach sposobu narracji, (...) które przybliżają i oddalają od nas bohaterów.
Bardzo istotne jest spojrzenie na tę powieść przez pryzmat doświadczeń pisarza. Kiedy Amos miał 15 lat jego matka, która od lat cierpiała na depresję, popełniła samobójstwo. Chłopak musiał zmierzyć się z rozpaczą, tęsknotą, wyrzutami sumienia (gdyby był grzeczny, nie zabiłaby się), złością na ojca, że do tego dopuścił. Buntując się przeciwko ojcu, zmienił nazwisko na „Oz” (w rzeczywistości nazywa się Klausner) i uciekł do kibucu. Jak wiemy, kibuce były socjalistycznymi spółdzielniami, gdzie wspólnie pracowało się, jadło, równo dzieliło zarobione pieniądze, a wszystkie decyzje podejmowała wspólnota. Były i są, ponieważ nadal istnieją w Izraelu, choć nie tak liczne, jak w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia.
Amos Oz brał udział w walkach na froncie synajskim i na Wzgórzach Golan, do 1986 r. mieszkał w kibucu. W tym roku kończy 79 lat, jest profesorem literatury hebrajskiej Uniwersytetu w Beer-Sheva i działaczem ruchu Pokój Teraz. Publikował wiele artykułów i esejów do tyczących konfliktu arabsko-izraelskiego, wzywając do kompromisu między Izraelem a Palestyńczykami. Fakt, że sam angażuje się w życie społeczne i polityczne, z pewnością ma wpływ na jego literaturę. Oz po prostu wie, o czym pisze, dlatego bohaterowie powieści są tak precyzyjnie kreowani, a sytuacje tak naturalne.
Wróćmy do Spokoju doskonałego. Akcja powieści rozgrywa się w latach 60. ubiegłego stulecia. Jonatan Lipszyc, dwudziestokilkuletni pracownik kibucowego warsztatu, walczy z niespełnieniem, niewytłumaczalną tęsknotą, ze smutkiem. Szuka czegoś niesprecyzowanego, nowego, pragnie opuścić żonę i rodziców. Nie chce takiego życia, takiej miłości, takiej wspólnoty. Zanim odejdzie, spotka tu jeszcze Azarię Gitlina, młodzieńca, którego pragnienia są kompletnie inne: spokojnie żyć w gromadzie i pracować dla dobra ogółu. Dwa wektory zwrócone przeciwstawnie – właściwie nie powinny, ale co się stanie, jeśli mimo wszystko się spotkają?
Na pierwszym planie mamy więc w powieści kilka postaci intrygujących: jest nieukojony, niespokojny Joni Lipszyc, jest charyzmatyczny Azaria… Moim ulubionym bohaterem jest jednak człowiek o nazwisku Srulik, którego w powieści poznajemy dość późno. Uważany za niezbyt mądrego, tak naprawdę jest filozofebardziej wyrafinowanym, niż Azaria. Żyje samotnie, pracowicie, pokornie, cichutko. Robi notatki w pamiętniku, na przykład: Cierpienie jest faktem. Ale mimo to wydaje się oczywiste, że możemy dokonać tu kilku rzeczy (s. 495). Czy to nie piękne? Wielkie rzeczy dokonują się oczywiście spektakularnie, inicjowane przez ludzi pokroju Lipszyca, czy Azarii. Ale tak naprawdę, aby zmiana mogła się utrwalić, świat będzie zawsze potrzebował skromnych, cichych bohaterów.
Maria Mazur-Prokopiuk Biblioteka Kraków