Fantastyczne krainy utopii zawsze fascynowały mistrzów pióra. Szczególnie, gdy rzeczywistość nie była na miarę pragnień. Tak też było w przypadku greckiego komediopisarza Arystofanesa. Historia mówi o wojnie peloponeskiej, wyprawie sycylijskiej i klęsce Aten, gdy w 414 r.p.n.e. wystawiono "Ptaki". Euelpides i Pistetajros - obywatele ateńscy znużeni wojną, ciągłymi procesami, szaleństwem polityki idą po radę do Dudka. Docierają do jego siedziby i przedstawiają mu plan. Co by się mogło stać, gdyby ptaki zostały panami świata. Mogą to osiągnąć budując ogród w takim miejscu, by nie dopuścić do przyjęcia przez bogów dymów ofiarnych z ołtarzy. Gdy zamorzą głodem dotychczasowych władców świata wtedy ptaki będą mogły rządzić ludźmi bez problemu. Dudkowi spodobał się pomysł. Zwołuje na naradę wszystkie ptaki, by zaakceptowały pomysł Ateńczyków. Nadlatujące ptaki widząc ludzi w swoim świętym miejscu, chcą ich zadziobać za karę, ale broni ich Dudek. W końcu udaje się zaprowadzić porządek w ptasim sejmie. Pomysł ludzi zostaje zaakceptowany. Zaczyna się wznoszenie grobu. Jednak w budowie ciągle przeszkadzają mieszkańcy ziemi. Chciwi, pazerni, pragnący ubić własny interes w Kukułczynie, np. Wróżbita pragnący dostarczać proroctwa. Tymczasem na dole, wśród mieszkańców ziemi, wybuchła ptasiomania. Wszyscy ludzie piszą podania o skrzydła. Argumentują je w różny sposób. I tak na przykład Donosiciel mając skrzydła, będzie mógł lepiej wywiązać się ze swoich zadań. Wśród różnych postaci, złych i bezdusznych, które przewijają się przez scenę, zjawia się Prometeusz. Przynosi dobrą wiadomość, że bogowie są już bardzo wycieńczeni, że właśnie teraz można ich zmusić do przyjęcia wszelkich warunków, jakie się im postawi.