Offshoring i outsourcing to w naukowej terminologii ekonomicznej pojęcia stosunkowo nowe. Dotyczą one jednak zjawisk, które są obserwowane w gospodarce od długiego czasu i odnoszą się do fragmentacji procesów wytwarzania dóbr oraz usług. W jej następstwie części składowe łańcuchów produkcyjnych mogą być lokowane w różnych krajach lub regionach - w ramach jednego przedsiębiorstwa, przedsiębiorstw powiązanych kapitałowo, jak również w obrębie niezależnych podmiotów współpracujących ze sobą na podstawie kontraktów.Rosnące zainteresowanie fragmentacją produkcji nie wynika z tego, że jest to zjawisko zupełnie nowe. Niemniej nowym jego aspektem jest szybko poszerzający się zakres offshoringu i outsourcingu produkcji w różnych gospodarkach, a także w wymiarze całej gospodarki światowej. Rosnące przejawy fragmentacji produkcji odczuwalne są na poziomie makroekonomicznym - w handlu międzynarodowym, bezpośrednich inwestycjach zagranicznych (BIZ) czy strukturze gospodarek - a także na poziomie sektorów, przedsiębiorstw czy wręcz konkretnych grup zawodowych. W wielu sektorach rosnące możliwości fragmentacji łańcucha produkcyjnego powodują, że poszczególne jego elementy są lokowane w różnych gospodarkach, w zależności od kształtowania się ich przewag komparatywnych. Powoduje to istotne skutki w postaci przesuwania działalności produkcyjnej z jednych gospodarek do innych i koncentracji przedsiębiorstw z gospodarek wysoko rozwiniętych na tych elementach łańcucha produkcyjnego, które wiążą się z najwyższą wartością dodaną.