Publikacja dotyczy diagnozowania różnych obszarów kompetencji edukacyjnych uczniów podczas sytuacji edukacyjnych w klasach I-III. Nie mamy tu zatem do czynienia z diagnozowaniem rozwoju dziecka w określonych obszarach funkcjonowania, ale określaniem kompetencji dzieci w procesie uczenia się. Autorki nie eksponują diagnozy jako wyodrębnionego z czynności szkolnych, osobnego aktu, ale przedstawiają działania diagnostyczne jako element integralny codziennych zajęć szkolnych. Tak rozumiana diagnoza jest częścią realizacji przyjętego przez nauczyciela programu nauczania.Co bardzo cenne i koncepcyjnie owocne, w zamyśle książki można zidentyfikować bezpośrednie nawiązania do społeczno-kulturowej odmiany konstruktywizmu. I choć nie jest to wyartykułowane wprost, to ujmowanie diagnozowania pedagogicznego w sposób dynamiczny, procesualny, zakotwiczone jest właśnie w tej perspektywie. W podejściu konstruktywistycznym zrywa się z koncentrowaniem uwagi na wyizolowanych z kontekstu dydaktycznego sytuacjach diagnostycznych, a wskazuje skupienie na przebiegu procesu edukacyjnego i jego specyficznych uwarunkowaniach poznawczych, emocjonalnych i społecznych. W tak rozumianej diagnozie istotne staje się rozpoznanie zasobów indywidualnych dziecka oraz określenie strefy jego aktualnego i najbliższego rozwoju. Podejście konstruktywistyczne uwidacznia się też w docenianiu roli uczniowskiego błędu i przesunięciu punktu uwagi diagnosty z analizowania uczniowskiego wytworu na analizę czynności podejmowanych przez dziecko w procesie uczenia się.Z recenzji wydawniczej dr hab., prof. UWM Marzenny Nowickiej