Wyburzenia w Warszawie po roku 1945 to temat wstydliwy i W wielu środowiskach skrzętnie pomijany. Dominuje pogląd, że Warszawę po wojnie odbudowano w sposób właściwy i zrobiono wszystko, co można było wówczas zrobić. Różne są przyczyny takich poglądów. Przeważa jednak pewien tandem myślowy wiążący działalność Biura Odbudowy Stolicy (BOS) z odbudowanymi po ostatniej wojnie historycznymi fragmentami miasta oraz z szeroko rozumianą zasługą przywrócenia Warszawy po 1945 roku na powrót do życia. Niebagatelną też rolę odgrywają powtarzane przez dziesiątki lat negatywne stereotypy o przedwojennej Warszawie z jej czarną legendą czynszowej biedy, kocich łbów i mrocznych podwórek studni. [...] Epoka gomułkowskiego barbarzyństwa przyniosła ze sobą rozbiórki wielu wartościowych obiektów, przewidzianych wcześniej do odbudowy. [...] Warszawa miała być nowym i nowoczesnym miastem, a akcja rozbierania stołecznych kamienic siłą rozpędu trwała niemal do końca lat siedemdziesiątych XX wieku. Równoległym działaniem w kierunku zacierania śladów "burżuazyjnej Warszawy" było niszczenie ocalałych elewacji poprzez zrywanie balkonów i skuwanie wystroju sztukaterii i rzeźby zdobiącej eklektyczne i secesyjne kamienice. Domy te skazywano też na śmierć techniczną poprzez całkowite skuwanie tynku do surowej cegły, doprowadzając je do stanu bezwartościowej rudery. [...] Działaniem tym objęto setki warszawskich kamienic, które przetrwały wojnę lub zostały po niej odbudowane. Niszczono W ten sposób całe ciągi ulic. [...] Czegoś takiego, takich ciągów biedy i zaniedbania uczynionych celowo, nie ma w żadnej szanującej się europejskiej stolicy. [Ze wstępu]