SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Targówek m.st. Warszawy

Audiobook

W koszyku

oceń

Dzidzia [Książka mówiona] / Sylwia Chutnik. - [S.l.] : Na Głos. Wydawnictwo Dźwiękowe, 2015. - 1 dysk optyczny (CD-ROM) : digital, stereo. ; 12 cm.

299 min.

Autor

Chutnik Sylwia (1979- ). Autor Karel Magda. Lektor Fiedorczuk Natalia (1984- ). Muzyka

Forma i typ

Audiobooki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Gatunek

Powieść

Tytuł serii

Nowa Proza Polska - Świat Książki

Dzidzia to książka o pętli historii, o usiłowaniu radzenia sobie z życiem. To opowieść o potwornościach współczesności i przeszłości, która wcale nie była ładniejsza. To bajka bardzo nieprzyjemna i tak wzruszająca, że nie można się od niej oderwać. Cztery dziewczyny spotkały się na treningu sztuk walki w grupie Otwarte Serca Zaciśnięte Pięści. Każda z nich działa na różnych polach artystycznych. Postanowiły stworzyć coś wspólnego: audiobook na podstawie powieści Dzidzia autorstwa jednej z nich. Tak narodził się pomysł zebrania pieniędzy na realizację tego projektu. Dzięki wpłatom ponad setki ludzi udało się przygotować tę płytę, którą trzymacie właśnie w dłoniach. Mamy nadzieję, że wyprawa do przeszłości będzie dla Was fascynująca.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

MW123 (ul. Radzymińska 121)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. K.821-3 (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga dotycząca osób związanych z dziełem

Muzyka: Natalia Fiedorczuk.

Uwaga dotycząca uczestników/wykonawców

Czyta: Magda Karel.

Uwaga dotycząca innej dostępnej postaci fizycznej

Dostępne również w formie drukowanej.

Uwaga dotycząca wymagań systemowych

Nagranie w formacie mp3.

Recenzje:

Dzidzia – słowo kojarzące się ze słodką istotką o blond loczkach i niebieskich oczkach gaworzącą rozkosznie w łóżeczku.W powieści Sylwii Chutnik Dzidzia to dziewczyna z wodogłowiem i bez kończyn, „Dzidzia Warzywko”. Jej prababka zadenuncjowała Niemcom dwie uciekinierki ze stolicy, które po powstaniu warszawskim znalazły schronienie w Gołąbkach.Wnuczka Stefanii Mutter rodzi niepełnosprawne dziecko jako karę za ten grzech. (...)
Dzidzia występuje w powieści nie tylko jako kara, również jako spisek, święta i trup. Jej matka – Danuta wygłasza przed gmachem Sądu Okręgowego w Warszawie Wielką Improwizację, w której oskarża ludzi i historię o to, że urodziła niepełnosprawne dziecko.
O czym właściwie jest „Dzidzia”? O kalekim dziecku i problemach opieki nad nim, a może o Polsce, o ciągłym odwoływaniu się do przeszłości i poczuciu krzywdy, „że człowiek człowiekowi, ale historia nam wszystkim”.Posługując się ironią i groteską, Sylwia Chutnik mówi o naszej rzeczywistości widzianej z perspektywy małego miasteczka, gdzie wszyscy wszystko wiedzą, pamiętają i natychmiast mają gotowy osąd.Autorka demaskuje naszą skłonność do nieustannego widzenia spisków wokół nas, szukania sensacji, domagania się odszkodowań od „rządu pseudopolskiego”.
Z całą bezwzględnością typową dla młodej osoby piętnuje hipokryzję, karmienie się sensacjami medialnymi, ekscytację konkursami smsowymi (pytanie: „Czy powinno się zabijać tych, co psują nam dobry nastrój?”) czy otwieraniem nowych centrów handlowych (sceny z otwarcia drogerii Bosman).Dla Sylwii Chutnik – prezeski Fundacji MaMa - literatura „to tylko narzędzie, liczy się sprawa, którą trzeba wykrzyczeć”.
W „Dzidzi” jest nią na pewno sytuacja matek rodzących niepełnosprawne dzieci, w gruncie rzeczy pozostawionych samym sobie, napiętnowanych, gdy okaże się, że nie radzą sobie ze wszystkimi obowiązkami (wizyta pań z opieki społecznej w domu Danuty Mutter).
Książka nie jest lekturą łatwą i przyjemną. To ten typ literatury, który, jak określa Joanna Bator, „jest wbijaniem igły pod paznokieć”.Przyznam, że wolę to bardziej niż „głaskanie czytelnika”.
„Dzidzię” zapamiętam na długo, dodatkowo z racji świetnego przedstawienia „III Furie”, do którego tekst powstał w oparciu o książkę S.Chutnik i wspomnienia Stefana Dąmbskiego. Reżyser Marcin Liber stworzył spektakl, który „wbił mnie w fotel”.
Zielony płaszcz z futerkiem z lisa zabrany przez Stefanię Mutter idącej na śmierć kobiecie jest w nim ważnym rekwizytem, a wykrzyczane „Gdzie są chłopcy z tamtych lat… gdzie mogiły…" współbrzmi z pieśnią-hymnem – „Polacy nic się nie stało”!
Tak łatwo potrafimy się usprawiedliwiać…