Prowadzone analizy procesu resocjalizacji coraz wyraźniej uwidaczniają rozbieżności pomiędzy formułowanymi postulatami a faktycznym jego przebiegiem, jakością oraz jego efektywnością. Zwracają na to uwagę Anna Karłyk-Ćwik i Dorota Rybczyńska-Abdel Kawy - redaktorzy naukowi książki "Resocjalizacja - czarno na białym. Konteksty niedostosowania społecznego i ich praktyczne odniesienia". We wstępie do niej czytamy m.in.: "Konfrontacja oczekiwań z rzeczywistością obnaża liczne słabości i problemy resocjalizacji w wymiarze systemowym, instytucjonalnym, metodycznym, a także po prostu ludzkim. Wyłaniający się zarówno z naukowego oglądu i refleksji, jak też z potocznych obserwacji i opinii, niekorzystny obraz polskiej resocjalizacji domaga się z jednej strony podejmowania coraz bardziej intensywnych poszukiwań czynników optymalizujących proces resocjalizacji, z drugiej zaś - uczciwej, rzetelnej i ciągłej diagnozy jego stanu. Diagnoza owa, podobnie jak resocjalizacyjna diagnoza niedostosowania społecznego, powinna koncentrować się nie tylko na symptomach zaburzeń (słabościach, błędach, problemach), ale przede wszystkim na potencjale i zasobach (tradycji, wartościach, koncepcjach i teoriach naukowych, doświadczeniu praktycznym, inspirujących rozwiązaniach i przykładach innych krajów, kompetencjach i zaangażowaniu personelu, itp.), którymi nasz system resocjalizacji dysponuje. Stanowiący zwieńczenie tego procesu wymaga zatem stałego konfrontowania przesłanek wywodzonych z tradycji wychowania resocjalizującego z realiami i współczesnymi oczekiwaniami społecznymi, a także pokazywania w sposób niezawoaluowany - - obiektywnego i rzeczywistego obrazu, aby ostatecznie poddać go krytycznej refleksji i interdyscyplinarnej dyskusji badaczy, teoretyków i praktyków resocjalizacji i pokrewnych dyscyplin". Analiza zawartości książki pozwala stwierdzić, że Ów trud opisu i krytycznej analizy rzeczywistości resocjalizacyjnej podjęli Autorzy tekstów zamieszczonych w niniejszym tomie. Przekonanie to podziela recenzent książki prof. UMCS w Lublinie, dr hab. Andrzej Węgliński, który m.in. stwierdza: "Wielkowymiarowość recenzowanej pracy, przystępność i klarowność wywodów poszczególnych Autorów, zakres poruszanych zagadnień stanowić będzie znacząca inspirację i gorącą zachętę do teoretyczno-badawczego i praktycznego zajmowania się i zainteresowania, przez szeroką rzeszę czytelników niedostosowaniem społecznym, profilaktyką, penitencjarystyką i resocjalizacją w Polsce. Wdzięcznymi jej czytelnikami mogą być zarówno praktycy, jak i teoretycy, studenci różnych kierunków studiów, jak i osoby zatrudnione w instytucjach profilaktyczno-edukacyjnych i oświatowych mających do czynienia z osobami niedostosowanymi społecznie lub zagrożonymi czynnikami ryzyka i dezadaptacją społeczną".