Dla liberalnej demokracji nie ma różnicy między wiedzą a ignorancją; ani w przypadku wyborców ani wybranych. Czyni ona zatem z polityki specjalny obszar, specyficzną dziedzinę, w której obowiązują prawa inne, niż te, obowiązujące w codziennym życiu. W tym wypadku ideologia wypiera rozum, przezorność i doświadczenie. Innymi słowy, wypiera zdrowy ludzki rozsądek (...) promuje brak oryginalnego i niezależnego myślenia (...) aby utrzymać demokrację, potrzebna jest `głupota na ogromną skalę` - twierdzi Erik von Kuehnelt-Leddihn (1909-1999), austriacki politolog, filozof, historyk idei, wolny pisarz, dziennikarz, wykładowca, malarz, podróżnik. Za podstawowy cel swojej działalności pisarskiej uznawał Kuehnelt-Leddihn poszukiwanie dróg zachowania wielkiej europejskiej tradycji ludzkiej wolności, zagrożonej nieprzerwanie przez totalitarne prądy różnych odcieni, stąd krytykował czysto pragmatyczne, zdroworozsądkowe, antyideologiczne nastawienie wielu środowisk konserwatywnych, które zostawia wolną przestrzeń dla rozprzestrzeniania się groźnych dla prawdziwej wolności ideologii lewicowych. Cechą, która wyróżnia pisarstwo Kuehnelt-Leddihna, była nie tylko olbrzymia erudycja; równie ważny jak jego uniwersalna wiedza, jest jego styl, w którym profesorska uczoność miesza się z lekkim gawędziarskim tonem, erudycyjnym popisom towarzyszą zabawne anegdoty, ironiczne i złośliwe komentarze, aforyzmy, zabawne puenty i bon moty, zaś poważna refleksja filozoficzna łączy się z celnymi psychologicznymi portretami osób znanych lub nieznanych osobiście autorowi, natomiast syntetyczne sądy historiozoficzne przerywane są wycieczkami do buduaru historii światowej.