Sergiusz Pinkwart, który pracował z Marią Czubaszek nad jej ostatnią książką "Dzień dobry, jestem z Kobry" rozmawia z ludźmi jej bliskimi, by stworzyć portret najbardziej niesztampowej damy showbiznesu. Pani Maria bawiła swoim ciętym poczuciem humoru kilka pokoleń Polaków, ale bardzo mało osób wiedziało, jaka jest naprawdę.

Zamiast wstępu * Część I. Wyszłam, zaraz wracam * Ksiądz Kazimierz Sowa - Kiedy jedni widzieli w niej diabła, ja miałem wrażenie, że czasem zostawia za sobą cień skrzydeł * Iza Bartosz - Nigdy nie zgadniecie, do jakiego celu Maria Czubaszek używała lakieru do włosów * Zbigniew Mikołejko - Podzielaliśmy tę samą religię. Byliśmy namiętnymi palaczami domagającymi się dla siebie pewnych wolności * Barbara Wrzesińska - O czym rozmawiają kobiety? Naprawdę chce pan wiedzieć? Jest pan na to gotowy? * Stefan Friedmann - Zanim Marysię poznaliśmy, już wiedzieliśmy, że ktoś taki jak Czubaszek musi istnieć i że jej bardzo potrzebujemy * Grzegorz Miecugow - Praca z nią była przyjemnością. Tylko - do licha! - czemu się mnie bała? * Krzysztof Materna - Myślę, że sympatia Marysi do mnie zaczęła się od tego, że oboje mocno jaraliśmy papierosy * Artur Andrus - Marysia na wszystko patrzyła z dużym dystansem. A na siebie - z największym * Małgorzata Raducha - Marysia, którą znałam, była zupełnie inna, niż łatki, które jej przypięto * Marcin Meller - Wszystko jej się wybaczało, bo była absolutnie urocza * Michał Ogórek - Marysia była taka sama prywatnie, jak publicznie. I to jest chyba najfajniejsze, co można powiedzieć o człowieku * Lech Zubilewicz - Byłem nadwornym kierowcą * Gabriela Niedzielska - Bardzo lubiła spotkania w bibliotekach i rozmowy z osobami, które tam przychodzą. Mówiła mi: - Gabrysiu, to są inni ludzie! * Część II. Dzień dobry, jestem z kobry, czyli jak stracić przyjaciół w pół minuty i inne antyporady (teksty Marii Czubaszek)