Bywa że ludzkie losy układają się w sensacyjny scenariusz. Takim przywilejem obdarzyła opatrzność bohatera tej powieści. Józef Kowalski, a właściwie Józef Alfons Kasza, to postać autentyczna. Urodził się 24 sierpnia 1920 roku w Katowicach. Czas, w którym zaczynał dorosłe życie, nie sprzyjał jego planom. Wojna zmusiła go do przerwania studiów. Podobnie jak wielu innych młodych Ślązaków, został wcielony do Wehrmachtu. Nie przestał jednak być sobą. Nie zmienił go nawet oficerski stopień. Józef prowadził własną wojnę ze złem. Ranny pod Leningradem, leczył się w Mińsku, urlop zdrowotny spędził w Katowicach. Skierowany ponownie na front, podjął nieodwołalną decyzję: wyskoczył z pociągu i nawiązał kontakt z oddziałem Armii Krajowej obwodu Radomsko. Konspiracyjni przełożeni szybko docenili jego talenty. Awansowany do stopnia podporucznika, dowodził partyzanckim plutonem. W ostatnich miesiącach wojny został oficerem... Zbliżała się godzina realizacji życiowego planu. Walizkę z osobistym wyposażeniem zostawił na półce bagażowej, jego ekwipunek mieścił się w niewielkiej torbie i kieszeniach: dwie konserwy i wystająca z torby butelka wina. Na wszelki wypadek włożył jeszcze dwa osobiste opatrunki. Tej nocy zamierzał wykonać skok w nieznane, w ciemną noc i na głęboka wodę. Czy złośliwy los nie pokrzyżuje jego zamiarów? Włożony za pasek spodni oficerski kordzik uwierał przy chodzeniu, ciążyły kieszenie, w których upchnął sto sztuk amunicji do pistoletu. Później miał przepakować je do torby. Stanął w korytarzyku przy przejściu między wagonami. Pierwszym widocznym w ciemności znakiem miał być las na poboczach torowiska.