Bezpieczeństwo oznacza poczucie braku zagrożenia, stan psychiczny lub prawny w jednostkach, które daje poczucie pewności, oparcie w drugiej osobie lub sprawnie działającym systemie prawnym; przeciwieństwo zagrożenia. W warunkach społecznych bezpieczeństwo obejmuje zaspokojenie takich potrzeb, jak: istnienie, przetrwanie całości, niezależność, spokój, posiadanie i pewność rozumu. Bezpieczeństwo państwa dzieli się na bezpieczeństwo międzynarodowe i narodowe. Przez bezpieczeństwo narodowe należy rozumieć stan uzyskany w wyniku zorganizowanej obrony i ochrony przed zagrożeniami zewnętrznymi i wewnętrznymi, określane stosunkiem potencjału obronnego do zagrożeń. Natomiast bezpieczeństwo międzynarodowe dotyczy bezpieczeństwa państw w skali danego regionu lub całego świata. Podział ten jest jednak czysto umowny, gdyż bezpieczeństwo państw w stosunkach międzynarodowych, obiektywnie rzecz ujmując, ma zawsze charakter międzynarodowy. Istotą bezpieczeństwa międzynarodowego jest zatem całość więzi pomiędzy poszczególnymi uczestnikami systemu międzynarodowego, które gwarantują zachowanie pokoju. Bezpieczeństwo narodowe jest terminem wieloznacznym. Zazwyczaj pojęcia takie powodują komplikacje przy definiowaniu, dlatego celowe jest, aby rozpatrywać je, uwzględniając wieloaspektowość terminu. Bezpieczeństwo narodowe może być definiowane na wiele sposobów, na przykład może oznaczać stan braku zagrożenia dla narodu. Te właśnie dążenia do ochrony (obrony) i/lub sama ochrona są pojęciowo utożsamiane z bezpieczeństwem narodowym. W tym kontekście bezpieczeństwo narodowe oznacza stan gotowości do przeciwdziałania zagrożeniom oraz do odpowiedniego powstrzymywania działań godzących w dobro narodu, zdrowie i mienie obywateli. Bezpieczeństwo może również oznaczać pewien stan, w którym zostały podjęte odpowiednie (względem przyjętego kryterium w danej sytuacji) przedsięwzięcia w celu niedopuszczenia do zagrożeń, a jeśli już wystąpiły - w celu minimalizacji skutków jego zaistnienia. [...] Wstęp