SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna w Dzielnicy Targówek m.st. Warszawy

570418

Książka

W koszyku

oceń

Stara wariatka / Agnieszka Nietresta-Zatoń. - Warszawa : Prószyński Media, 2019. - 305, [1] strona ; 20 cm.

Autor

Nietresta-Zatoń Agnieszka (1974- ). Autor

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Młodość Matki i córki Dojrzewanie Kryzys psychiczny Pamięć autobiograficzna Dzienniki Samopoznanie

Gatunek

Powieść psychologiczna

A jeśli to naprawdę ja jestem najsłabszym ogniwem? Kiedy człowiekowi wydaje się, że jest tylko on i reszta świata, że wszyscy są przeciwko niemu, często ma rację, ale równie często nie ma. Zuzanna sama siebie nazywa sandwich woman - babka-kanapka. Jest uwięziona między wspomnieniami o nieżyjącej już matce a relacjami z córką, która powoli, ale stanowczo wymyka się spod jej kontroli. Powodowana impulsem oraz pewnym mającym nieoczekiwane skutki spotkaniem, sięga po prowadzone niegdyś dzienniki, żeby przypomnieć sobie "siebie sprzed": sprzed męża, dziecka, obecnego życia. Wbrew oczekiwaniom wspomnienia nie wracają na zawołanie, a kiedy już się pojawiają, odsłaniają wydarzenia i relacje, które nie były proste ani jednoznaczne. Powrót do tak łatwo mitologizowanej młodości - ani sielskiej, ani anielskiej - okazuje się pułapką. Każde wspomnienie pociąga za sobą kolejne - jeszcze bardziej bolesne. Żeby było Zuzannie jeszcze trudniej, cała ta podróż w czasie odbywa się w warunkach napiętych relacji z własną córką, która "niedługo skończy już osiemnaście lat" i tak samo boleśnie dojrzewa, jak boleśnie przejrzewa Zuzanna. Julia jest nieodrodną córką swojej matki - swoje wie. To operacja na otwartym sercu. Zuzanna wprawdzie dowiaduje się, czego nie chce, ale nadal nie wie, czego chce...

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

W2 (Bazyliańska 6)

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 pol. (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga ogólna

Na okładce: Jeszcze niedawno moja przeszłość była jak bezludna wyspa. Teraz wspomnienia otwierają się jak rany, jedno po drugim. Podchodzą cicho niczym drapieżniki, zwabione zapachem krwi. Jedno przywołuje następne i w końcu jest ich już całe stado.