Kiedy w Doniecku robi się coraz niebezpieczniej i na ulice wyjeżdżają pierwsze czołgi, rodzina Baranowskich decyduje się na organizowaną przez polskie władze ewakuację z Ukrainy. Ciepłe przyjęcie w obozie dla uchodźców osładza Romkowi i jego rodzeństwu pobyt w nowym miejscu, ale dzieci tęsknią za dziadkami i dopytują, kiedy będą wracać do domu. Niestety nie nastąpi to szybko, dlatego cała rodzina uczy się polskiego, żeby dzieci mogły iść do szkoły, a rodzice do pracy. Romek zaczyna powoli rozumieć, że teraz tu ma być ich dom. Ale jeszcze nie wie, czy go lubi, czy nie. Historia jednej z rodzin z Doniecka, którą wojna na Ukrainie zmusiła do ucieczki z domu. Ponieważ rodzina (polsko-ukraińska) chce pozostać anonimowa, żeby jak najszybciej zasymilować się z Polakami, nie podajemy ich nazwiska ani nazwy miasta, w którym osiedli. Nie przypuszczałam, że historia, którą dla Was napisałam w 2016 roku, po kilku latach stanie się znowu aktualna. W Waszych szkołach i przedszkolach zjawiają się nowi koledzy. Czasem trudno się z nimi dogadać, bo mówią w języku, który nie do końca rozumiemy, są tacy, którzy w ogóle nie chcą mówić. Mają za sobą trudne do wyobrażenia przejścia, często ich domy już nie istnieją, zostały zburzone przez bomby, a oni uciekli do nas szukać pokoju i spokoju. W Polsce znajdują czasem przystanek w tułaczce, ale na pewno wielu z nich zostanie u nas na dłużej, może na stałe. Ukraina, nasz sąsiad, potrzebuje pomocy. To, co mogą ofiarować polskie dzieci, to serdeczność, przyjaźń i wyrozumiałość w przedszkolu, szkole, na podwórku. O tym jest książka Teraz tu jest nasz dom.

Киедy w Дониецку роби сиę цораз ниебезпиецзнией и на улице wyйеżдżайą пиерwсзе цзоłги, родзина Бараноwскицх децyдуйе сиę на организоwанą прзез полские włадзе еwакуацйę з Украинy. Циепłе прзyйęцие w обозие дла уцходźцów осłадза Ромкоwи и йего родзеńстwу побyт w ноwyм миейсцу, але дзиеци тęскниą за дзиадками и допyтуйą, киедy бęдą wрацаć до дому. Ниестетy ние настąпи то сзyбко, длатего цаłа родзина уцзy сиę полскиего, żебy дзиеци могły иść до сзкоły, а родзице до працy. Ромек зацзyна поwоли розумиеć, żе тераз ту ма бyć ицх дом. Але йесзцзе ние wие, цзy го луби, цзy ние. Хисториа йедней з родзин з Дониецка, ктóрą wойна на Украиние змусиłа до уциецзки з дому. Пониеwаż родзина (полско-украиńска) цхце позостаć анонимоwа, żебy йак найсзyбцией засyмилоwаć сиę з Полаками, ние подайемy ицх назwиска ани назwy миаста, w ктóрyм осиедли. Ние прзyпусзцзаłам, żе хисториа, ктóрą дла Wас написаłам w 2016 року, по килку латацх стание сиę зноwу актуална. W Wасзyцх сзкоłацх и прзедсзколацх зйаwиайą сиę ноwи коледзy. Цзасем трудно сиę з ними догадаć, бо мówиą w йęзyку, ктóрy ние до коńца розумиемy, сą тацy, ктóрзy w огóле ние цхцą мówиć. Майą за собą трудне до wyобраżениа прзейśциа, цзęсто ицх домy йуż ние истниейą, зостаły збурзоне прзез бомбy, а они уциекли до нас сзукаć покойу и спокойу. W Полсце знайдуйą цзасем прзyстанек w туłацзце, але на пеwно wиелу з ницх зостание у нас на дłуżей, моżе на стаłе. Украина, насз сąсиад, потрзебуйе помоцy. То, цо могą офиароwаć полские дзиеци, то сердецзноść, прзyйаźń и wyрозумиаłоść w прзедсзколу, сзколе, на подwóрку. О тyм йест ксиążка Тераз ту йест насз дом.